Wnes i ddim tyfu i fyny yn siarad Cymraeg, nac yn clywed llawer ohono chwaith. Hyd nes i mi fod ym mlwyddyn 11 yn astudio ar gyfer fy arholiadau TGAU, yr unig Gymraeg ro’n i’n hadnabod oedd dyddiau’r wythnos, sut i ysgrifennu ‘gwaith cartref’ ar frig fy nhudalennau, sut i ddweud fy enw a fy mod i’n hoffi mynd i’r sinema gyda fy ffrindiau dros y penwythnos.

O ystyried mai dim ond dwy awr o wersi Cymraeg oedd gen i bob wythnos, roedd gallu siarad hyd yn oed y lefel yma o Gymraeg yn cael ei ystyried yn dda yn fy ysgol cyfrwng Saesneg. Fel y rhan fwyaf o fyfyrwyr eraill yn fy mlwyddyn i, wnes i erioed rhoi llawer o feddwl i ddysgu Cymraeg cyn blwyddyn 11 ac roedd ein gwersi Cymraeg yn lle i fyfyrwyr eraill yn fy nosbarth i geisio bod yn glowns dosbarth. Roedd fy athrawes TGAU, Miss Jarrett, yn sant i roi i fyny gyda ni.

Yn wir, dylanwad Miss Jarrett ac athrawes arall yn fy ysgol, Miss Karen Davies, dechreuodd newid fy meddwl am y Gymraeg. Trwy gydol blwyddyn 11, ro’n i’n cael problemau gyda fy iechyd meddwl ac ro’n i’n cael pyliau o banig sawl gwaith y dydd. Roedd cyfuno hyn â’r straen o wneud mwy na phymtheg arholiad dros bythefnos greu llanast i mi. Dwi’n cofio un diwrnod mewn gwers Gymraeg ro’n i’n ymarfer papurau arholiad, a dyma Miss Jarrett yn tynnu dwy gadair i mewn i’r coridor ac yn mynd trwy’r papur un cwestiwn ar y tro gyda fi, a’r lefel yma o garedigrwydd fwy nag unwaith oedd yn fy helpu i ymddiddori yn y Gymraeg.